‘Bij het Rode Kruis gaat het echt om het vervoeren van zieke mensen, dat is best serieus. En het is een echt grote wagen’, vertelt Karin. ‘Maar bij Heen en Weer is het heel anders. Daar gaat het om de gezelligheid en de grapjes van de klanten.’ Zelf had Karin een jeugddroom om ooit vrachtwagenchauffeur te worden. ‘Als we dan in Frankrijk reden, dan fantaseerde ik over al die chauffeurs, wat zouden die doen in de nacht als ze dan moesten gaan slapen, hoe zou dat nou zijn als vrachtwagenchauffeur? Het was echt een geromantiseerd beeld van dat werk.’

In haar huis hangen tal van zelfgemaakte foto’s en portretten. ‘Ik ben maar een amateurfotograaf, maar dit is één van mijn favoriete foto’s.’ Karin wijst naar een close up van de hand van haar hoogbejaarde vader hangend over een glas. ‘Ik vind dat zo mooi, omdat het typisch mijn vader is die hand in die houding. En je ziet ook die oude hand, die zoveel dingen heeft aangeraakt in zijn leven.

Onbegaanbaar

Aan de muur hangt ook een reeks portretten van haar drie kinderen. Één kijk je als toeschouwer echter op het achterhoofd. ‘Dat heb ik bewust gedaan, omdat anders mensen altijd gaan vragen hoe oud Toon daar was.’ Karin legt uit dat haar oudste zoon op jonge leeftijd is overleden na terminaal ziek te zijn geweest. ‘Hij kwam in een rolstoel terecht en dat heeft ook mijn ogen geopend voor hoe onbegaanbaar de stad was in de jaren ‘90 voor mensen met een beperking.’ Volgens Karin is dit misschien wel de reden dat ze ooit vrijwilligerswerk gaan doen. ‘We zijn toen in die tijd enorm geholpen door vrienden en kennissen, dit is misschien wel een manier om iets terug te doen.’

De miniserie ‘Heen en Weer’ is onderdeel van het programma Damsko.