Miniserie Snorder #7: Frank maakt voorstelling over worsteling met obesitas

"Ik heb laserogen. Zo noem ik het. Ik ben als dikke man constant overal alles aan het scannen", vertelt Frank in de Snorder. "Toen jij mij vroeg of ik een ritje wilde, was ik direct aan het kijken of ik wel in die auto pas."

De theatermaker was naar eigen zeggen altijd de enige dikke zwarte man tijdens toneelstukken, en daarom vond hij het ook belangrijk om iets over zichzelf te vertellen.

Hij creëerde een stuk genaamd 'Kophonger.' "Veertien jaar geleden heb ik een maagverkleining gehad en later ook een darmverkorting. Maar zelfs als je daarna gewicht verliest, blijf je altijd honger houden. Niet echte honger, maar honger in je hoofd."

Audiotour

In het kader van dit thema is Frank met een grote sporttas vol met koptelefoons op weg naar de Hallen in West, waar hij een audiotour organiseert voor buurtbewoners. De tour zit vol verhalen van buurtbewoners, over hoe zij zelf tegen hun eigen lichaam aankijken als ze dik zijn, en wat anderen van hen vinden.

"Ik kwam op dit idee omdat mensen ook altijd iets van mij vonden. Ik ben nog steeds groot, maar was nog groter. Ik woog ooit 186 kilo en ik weeg nu iets van 150 kilo."

Volgens Frank is obesitas een ziekte, maar wordt dat in de samenleving niet als zodanig ervaren. "Als ik tegen je zeg dat ik kanker heb, dan heb je direct medelijden met mij. Maar als ik zeg ik heb obesitas, dan vinden mensen al snel dat het je eigen schuld is."

Het proces van afvallen is een constante strijd. Waar mensen soms trek hebben eten ze een appel, maar volgens Frank zit dat bij mensen met obesitas anders. "Die appel bevredigt niet, je hebt suikers nodig. Je noemt het ook wel een korte rush."

'Zou je dat wel doen?'

"Eén van de bijzondere dingen vond ik ook altijd dat mensen zich veroorloven wat van je te vinden als je dik bent. In mijn ervaring kreeg ik in de supermarkt altijd commentaar van vooral oude witte vrouwen. Die keken dan in mijn mandje, en zeiden dan dingen als 'zou je dat wel doen, al die koeken?'."

Vandaag de dag is dik zijn in grote delen van de samenleving inmiddels uit de taboesfeer gehaald. Volgens Frank is dat goed, maar hij waarschuwt ook voor wat gevaren. "Vaak heeft dik zijn een psychische oorsprong. Ik ben pas echt dik geworden nadat mijn moeder is overleden."

"Mensen moeten zelf bepalen hoe ze met hun dik zijn omgaan, maar ik weet voor mezelf dat ik niet gezond was, zowel lichamelijk als geestelijk niet. En over dat psychische aspect wordt naar mijn idee te weinig over gesproken."