"Ik heb jarenlang maar één jaar per keer mogen blijven", vertelt Christelle. Dat is niet haar echte naam, die houdt ze wegens privéomstandigheden onbekend. Ze is vanwege verplichte besnijdenis gevlucht uit Burkina Faso en kwam in 2008 naar Nederland. Een verblijfsvergunning kreeg ze maar niet, waardoor ze jarenlang als ongedocumenteerde in Amsterdam verbleef. Christelle kreeg meerdere kinderen in die jaren, "ik zat bij een vriendin in huis die zelf ook kinderen had. Ook is het lastig om - zelf of met kinderen - naar het ziekenhuis te gaan als je ongedocumenteerd bent."

Medische verblijfsvergunning

Ze kwam terecht bij ASKV, een organisatie die mensen zonder verblijfsvergunning juridisch en maatschappelijk ondersteunt. "We helpen met woningen vinden, maar ook bijvoorbeeld medische zorg en het ondernemen van activiteiten", vertelt directeur van de organisatie Erik Rouw. "ASKV heeft me zo vaak geholpen, door hun kon ik naar het ziekenhuis."

En dat was nodig, want uiteindelijk krijgt Christelle zo'n twee jaar geleden een medische vergunning om in Amsterdam te blijven. "Hoe lang ik blijf weet ik nog niet, dat ligt aan hoelang mijn ziekte op deze manier aanhoudt." Waar ze zonder ASKV zou zijn weet ze niet: "Dan had ik hier nu niet zo gezeten en over mijn leven gepraat, dan had ik me veel meer verstopt."

ASKV helpt al 35 jaar mensen zonder verblijfsvergunning: "Veel mensen komen terug, net zoals Christelle." Deze week vierden ze met onder andere oud-cliënten hun jubileum: "Het is mooi om te zien hoe mensen jaren geleden bij ons kwamen, en nu een volwaardige baan hebben en hier een gelukkig bestaan opbouwen. Je ziet echt dat onze begeleiding werkt."

'Strengste asielbeleid ooit'

Nederland staat een rechts kabinet te wachten waar het "strengste asielbeleid ooit" wordt uitgevoerd, zoals de partijleiders zelf zeggen. Met die ontwikkeling ziet Rouw de toekomst van zijn cliëntengroep niet al te rooskleurig in: "We moeten echt harder roepen en onze stem laten horen."

"Er komen veel meer mensen op straat die hier wel gewoon zijn. We kunnen die mensen beter op de radar hebben, dan dat ze in het limboland verdwijnen. De druk op dit soort organisaties en daarmee onze taak om mensen om te vangen worden daardoor nog veel groter, terwijl de budgetten kleiner zullen worden. Dat rijmt niet."

Voor Christelle is verblijf nu verzekerd, maar ze vindt dat dit voor iedereen moet gelden. "Mensen kunnen niet zo maar terug naar waar ze vandaan komen. Ze zijn niet voor niets gevlucht, en hebben hier inmiddels een heel leven opgebouwd." Volgens Rouw moet er harder geschreeuwd worden: "Dat is nodig in deze tijd. En als we in Amsterdam laten zien dat we het kunnen, dan ziet de rest van het land dat hopelijk ook."