Dat armoede meer is dan alleen een tekort aan geld, weet socioloog en universitair docent Milio van de Kamp als geen ander. Hij schreef een boek over zijn jeugd in een achterstandswijk in Amsterdam-West. 

"Het feit dat we in een huis woonden zonder gas en licht en zonder vloerbedekking en ik een zieke moeder heb, maakt het allemaal wel moeilijk om je een beetje normaal te kunnen bewegen in de maatschappij", vertelt Van de Kamp. Als hij een werkstuk moet inleveren voor school en hij levert als enige handgeschreven blaadjes in omdat ze geen computer kunnen betalen, is daar een voorbeeld van. "Je schaamt je dood." 

De ouders van Milio van de Kamp zijn laag opgeleid en er zijn veel schulden. Er is constant stress en daardoor is er veel huiselijk geweld. Door zijn afkomst belandt hij op het VMBO-K. Maar Milio zet door, is nu universitair docent aan de UvA en geeft lezingen over armoede. "Arm zijn is niet alleen arm zijn in geld, maar ook in kansen, in mogelijkheden, in reputatie, in representatie en macht. Je voelt je minderwaardig, mensen behandelen je als dom en niet in staat om de juiste keuzes te maken."

Niet voor mij weggelegd

Volgens Van de Kamp blijft armoede je je hele leven achtervolgen. "Je wordt klein gehouden op alle vlakken. Op de middelbare school bedacht ik een plan. Ik dacht als ik naar de universiteit ga dat dan alle problemen waarmee ik in het dagelijks leven moet dealen zouden verdwijnen. Toen ik het mijn docent voorlegde, zei ze: misschien moet je iets lager mikken. Toen dacht ik: laat maar, misschien is het niet voor me weggelegd."

Zijn huidige leven staat in groot contrast met dat waar hij vandaan komt. Van de Kamp: "Het is alsof ik op een koord balanceer in een kloof tussen twee werelden. Mijn moeder noemt me professor, we merken dat we nu zulke andere levens leiden. Maar ook op de universiteit merk ik dat ik anders denk en praat en me ander kleed. De hele middenklassewereld van een universiteit zit vol met normen en waarden die ik niet ken."

Minima moeten meebeslissen over armoedebeleid, vindt Van de Kamp. Beleid wordt vaak gemaakt door mensen die zelf geen last hebben van toeslagenaffaires, en hun kinderen zitten niet op scholen in achterstandswijken waar geen leraar voor te vinden is, aldus Van de Kamp. "Minima moeten meebeslissen en onderdeel van een oplossing zijn. Het gaat om ongelijke kansen. Een van de meest gehoorde reacties op mijn boek is: ik wist niet dat dit (armoede) bestond. Kom uit je bubbel. Je hoort dat armoede je eigen schuld is, maar er liggen grote structuren achter die dat veroorzaken."