Naast de A10, op een braakliggend stuk grond bivakkeert sinds een paar maanden een groep nomaden. Ze hebben het niet zo op journalisten, maar Marco (50) en zijn vrouw Els (49) maken een uitzondering. Ze zijn trots op hun pipowagen, waar ze al 30 jaar op vier vierkante meter leven samen met maar liefst vijfhonderd (!) reuzenslakken
Buiten komen om de haverklap vliegtuigen laag over het terrein gevlogen. Een paar meter verderop suizen de auto’s over de snelweg. Het terrein trok eigenlijk nooit de aandacht. Het stond al zeventien jaar lang leeg. Maar toen de groep nomaden werd weggestuurd van Zeeburgereiland, waar ze vier jaar lang woonden, zagen zij kans om het veldje te kraken. De plek is van een particulier van wie ze nog niets hebben vernomen.
Modder
'Je hebt geluk!', roept Marco met een sjekkie op zijn lip als we het hek doorkomen. 'Gister zakte je hier nog tot aan je enkels in de modder.' Hij lacht, geeft een hand en neemt een hijsje. Het komende uur zal hij nog zeker zeven sjekkies roken. Maar benauwd krijgt 'ie het er niet van. Zijn Ventolin-inhallator biedt uitkomst.
De 'Green Tribe' noemen ze zichzelf en waag het niet om ze stadsnomaden of 'burgers' te noemen want dan doen ze je wat. 'Officieel staan we bij de gemeente bekend als "daklozen". Mijn postadres is ook bij de Daklozenvakbond.' Al heeft Marco dus wel een pipowagen.
Samen met zijn vrouw en zoon leeft hij al meer dan 30 jaar op een oppervlakte van vier vierkante meter. Hun wagentje staat volgepakt met apparaten, potjes en pannetjes. Het heeft alles wat hun hartje begeert. 'Een keuken, douche, toilet, bed, bank en een tv.' Maar helaas zonder abonnement.
500 reuzenslakken
Marco praat honderduit, maar zijn woorden komen nog sneller als het over zijn verzameling gaat. Slakken. Reuzenslakken. Afrikaanse Reuzenslakken. Plofslakken. Officieel zijn het Achatina fulica- een soort die wel 15 cm lang wordt.
Ze zitten boven de bedstede verstopt in grote, doorzichtige dozen. Eerst denk je nog dat het er een paar zijn, maar zodra de deksel omhoog gaat, weet je genoeg. Meer dan genoeg. Het zijn er honderden. '500 om precies te zijn', bevestigt Marco. Hij kweekt ze in zijn wagen. 'Ze leggen elke maand eieren. Dan houden we zo tot ze klaar zijn voor consumptie.' Marco verkoopt die beestjes als delicatesse, voor 0,50 cent per stuk in een potje. 'Het proeft naar rundvlees'. Hij is er dol op.
's Avonds mogen ze vrij over zijn handen kruipen, maar nu gaat de deksel er gauw weer op. 'Het is nu nog te koud voor ze.' De slakken zitten in een ruimte boven het bed, waar vroeger hun 23-jarige zoon sliep. Hij is de wagen inmiddels ontgroeid en is op 'kamers' gegaan. Marco loopt naar de tuin. 'Kijk daar', hij wijst naar een kleine, witte caravan nog geen vijf meter achter zijn wagen. 'Daar woont mij zoon nu' vertelt hij trots.
De rode gordijntjes zitten dicht, maar Marco weet te vertellen dat zijn zoon niet thuis is. 'Hij werkt bij de groenvoorziening van de gemeente. Daar vonden ze het wel raar dat hij een kraker was, maar daar zijn ze nu wel aangewend.'
Zijn zoon wil volgens Marco niet anders wonen dan hier. Hij heeft al meerdere keren een woning van de gemeente aangeboden gekregen maar hij piekert er niet over. 'Je wordt als nomade geboren en zo ga je dood.'
Zijn vrouw Els was eerst een 'burgermeisje' maar zelf groeide hij op in een nomadengezin in Belgïe. 'Met veel minder luxe dan hier.' Ze hadden geen elektriciteit of water. Dat hebben ze nu wel. 'Wassen jullie je wel eens?' vragen 'burgers' hen vaak. 'Daar lachen we dan maar hard om', zegt het stel.
Vooroordelen
Ze zijn de vooroordelen wel gewend. Vaak worden ze gezien als alcoholisten of drugsverslaafden. 'Dat is niemand hier. We hebben allemaal een baan als kok, masseur of noem maar op. Sommigen hebben een uitkering, maar de meesten niet.'
Zelf leven Marco en Els van hun biologische winkel, die ze op het terrein hebben staan. Ze verkopen daar hun gekweekte slakken, maar ook andere producten als sprinkhanen, meelwormen en krekels. Het loopt nog geen storm en dus organiseren ze op 30 maart een opendag voor de buurt.
Veel omzet hebben ze ook niet nodig. Marco en Els leven van 400 euro per maand. 'Min een pakje shag per dag dan he.'
Lachen om 'huisjes'
Zouden ze niet ooit in een huis willen wonen? Marco proest het uit. 'Nee natuurlijk niet. Ik ben al 15 jaar niet meer in een huis geweest!' Samen met Els gaat hij graag een blokje om in de buurt. 'Dan zien ze de bewoners in hun huisjes aan de Overschiestraat zitten en kunnen we even lachen.'
Els vult hem aan: 'Saaiheid is een understatement. Een huis beweegt niet. Het moet wiebelen het liefste met flinke storm.' Marco beaamt: 'Windkracht 12 in de nacht. Dat is het beste.' Helaas voor Marco en Els is het komende nacht windstil.
Bekijk onderstaande video voor meer foto's van Marco, Els en hun slakken. Meer zien over bijzondere leefgemeenschappen in Amsterdam? Kijk dan onze documentairereeks over de voormalige bewoners van het ADM-terrein; De Verloren Vrijstaat.